Zelfs in m'n dromen geraak ik niet meer vooruit. Ik wil de straat oversteken en kan alleen maar hele kleine stapjes nemen en elke stap doet waanzinnig pijn, ik waag het toch, ik doe een poging om aan de overkant te geraken, de auto's komen aangevlogen, beginnen te claxonneren omdat ik hen tegenhoud verder te rijden...
Ik word kletsnat wakker van het zweet.
Iedereen zegt vol enthousiasme :"Je zit AL in de helft van je chemo!" Maar waarom voelt het voor mij als :"Ik zit NOG MAAR in de helft van de chemo".
Ik weet het, ik moet verder, maar mijn hele lichaam protesteert. Het hoeft voor mij allemaal even niet meer...
3 opmerkingen:
Doorbijten hè Meisje, ik weet en begrijp hoe jij je nu voelt. Voor mij moest het ook halverwege niet meer. (Ben toen aan mijn blog begonnen) Ik zag het ook niet zitten en probeerde allerlei uitvluchten te vinden om eigenlijk een reden te hebben met heel dat boeltje te stoppen. Gelukkig hebben lieve vrienden mij erdoor gesleurd, en zie nu, we zijn amper 3 maand verder: chemo gedaan, bestralingen gedaan, en... kanker weg. Als voorzorg omdat het monster niet meer terug komt enkel nog een jaartje herceptin.
Wat zijn nu drie luttige maandjes op ons heel mensenleven... niks! Daarom moed en doorzetten: voor je man, voor je kind, voor je mama, voor je zus, voor je vrienden, voor je buren, voor... maar vooral voor JEZELF.
Dikke energie-overlopende-knuffel.
Hou je taai!!!!!!
Ik begrijp je gevoelens. Ik denk dat we die allemaal op een bepaald moment krijgen. Maar je moet doorgaan Marie-France, hoe moeilijk het ook is.
Zoals Anita zeg, probeer op die momenten vooruit te denken aan betere tijden. Niet makkelijk, maar je moet het echt proberen.
Ik stuur je virtuele energie en een dikke knuffel!
Gewoon een dikke warme knuffel van iemand die aan je denkt. Je hebt meer moed dan je zelf beseft.
Een reactie posten