en nog maar eens pillen...

Sinds vannacht word ik bevangen door een waanzinnige pijn, een pijn die met geen moment minder wordt. Ik weet niet waar kruipen en pijnstillers blijken niet te weten waarvoor ze dienen. De dokter staat voor een mysterie, ze heeft geen idee waar de pijn vandaan komt, het is nu 10 dagen na de laatste bestraling en de pijn zou na 7 zowat moeten over zijn. Ze vermoedt een ontsteking en heeft voor alle zekerheid anti-biotica voorgeschreven. Als tegen donderdag de pijn niet is geminderd, moet ik zeker terug voor verder onderzoek (maar deze pijn is echt niet houdbaar zolang, hopelijk beginnen m'n pijnstillers SNEL te doen waarvoor ik ze betaal!).

afspraak

Gedaan met naar het ziekenhuis rijden elke dag, dus tijd om afspraken te maken met de chirurg en de gynaecoloog.
Woensdag 2 juli zit ik al bij de chirurg, bij de gynaecoloog kan ik pas 22 juli terecht. Ik maak me niet teveel zorgen daarover eigenlijk.

Ik moet vanaf nu m'n leven terug herpakken, waar het 1 november was gestopt...

de laatste

Om 8 uur vanochtend een telefoontje. "Mevrouw Tielemans, de machine werkt momenteel WEL, dus als u wil, kan u nu komen, al kan ik niet garanderen dat als u hier bent, het nog werkt....". We wagen het er op, het is maar 5 minuutjes rijden van hier, dus we hebben niks te verliezen.
Ik plaats me voor de laatste keer op de tafel, en de bestraling begint. 2 seconden, machine valt uit, stilte...nog eens een seconde,...stilte,....5 seconden, stilte..., 2 seconden, stilte,...en zo ging het door totdat ik 'alles had gekregen'. Ik moest er wel om lachen, maar op hetzelfde moment kwamen ook de tranen, veel tranen. Tranen van opluchting, tranen om de testen die nog gaan volgen, tranen voor het bang afwachten.
Het begon allemaal op 30 oktober, bijna 8 maanden geleden dus. 8 maanden die we nooit zullen vergeten. Maar ook 8 maanden van onverbiddelijke steun van lotgenotes, familie en vrienden, waarvoor ik jullie ontzettend dankbaar ben!

Bij deze wil ik nog een extra hart onder de riem steken voor al m'n lotgenotes, vooral aan Sofie en Elly, we blijven uiteraard voor jullie duimen !!

laatste bestraling

Zoals eigenlijk te verwachten was, is deze namiddag het bestralingstoestel weer in panne gevallen. M'n laatste bestraling gaat dus niet morgenvroeg door, met wat geluk wordt het morgennamiddag. Ach, wat doet het er eigenlijk nog toe !! :)

slakkenslijm

Nog 1 bestraling te gaan ! OLE!

Toen m'n zus hier in februari was, had ze een gigantisch 'verwen-pakket' in elkaar gestoken, met o.a creme om de verbrande huid van de bestraling te behandelen. Ze had die creme in Belgie bij de apotheker gekocht. "Ik heb voor jou een creme gekocht, maar je weet best niet op welke basis deze creme gemaakt is. Ja ok, ik zal het maar zeggen, het is met slakkenslijm!". Er zijn zo van die zaken die je liever niet weet, maar ze had het dan toch maar mooi verklapt! ;)
Soit, die creme gebruik ik nu volop, maar het is niet dat je iets van dat slakkenslijm merkt, het is een witte, welruikende creme. Bij de radiologie zeiden ze vanochtend dat m'n huid er al beter uit ziet, dus het helpt blijkbaar wel ! (dank u zusje !)

Nu nog een 10-tal dagen wachten en ik mag terug gaan zwemmen, me volledig onderdompelen in bad,....

Ik ga me alvast een heerlijke massage boeken ! :)

3...2...1

Et voila, nog 3 bestralingen te gaan. Daarstraks voor de laatste keer (HOPELIJK !) de oncologe gezien. Ze was tevreden over de toestand van mijn verbrande huid, wat ik wel straf vind, want het ziet er echt niet uit!

Ze heeft een voorschrift gegeven voor pillen die de oestrogenen opname in m'n lichaam tegenhoudt, ttz in mijn borsten, de rest van m'n lichaam heeft nog oestrogenen (o.a. voor de botten) nodig. Die pillen moet ik elke dag nemen, 5 (vijf!) jaar lang. Nadeel aan de pillen : 1 op 3 vrouwen die deze pillen neemt, krijgt behoorlijke vapeurs. Ik durf m'n hoofd er op verwedden dat ik niet bij die andere 2/3 zit, dus dat ik binnenkort hier heerlijk zit te puffen.
Ze zei dat ik mijn lichaam nu maar eens eerst wat 'rust' moest geven en dat ik pas midden juli met die pillen moet starten.

In juli moet ik een afspraak maken met de chirurg en de gynaecoloog. In november heb ik dan een mammo. Pfff, wil er nog niet aan denken. Nu word ik nog 3-maandelijks onderzocht, vanaf november 2009 wordt dat 6-maandelijks.

Dus als je dacht dat na de bestralingen alles voorbij zou zijn....niet dus.
Volgens mij is kanker nooit echt voorbij...

30 + 2 gratis

Vanochtend kreeg ik de 'planning' voor volgende week ivm de bestralingen. Ik was er van overuigd dat woensdag mijn laatste dag zou zijn. Niet dus! Blijkt dat ik recht heb op 32 bestralingen ipv 30. Ach, die 2 extra zullen niet echt het verschil maken...Dus vrijdag is de laatste !

auw!

Ik hoop dat de 'booster' van straks me een beetje spaart, ik weet momenteel niet waar te kruipen van de pijn. Mijn behandelde huid ziet purper, het jeukt wat, dat valt wel mee. Maar het is in mijn borst dat de pijn even behoorlijk de overhand neemt.

booster

Vanaf morgen krijg ik 'booster' bestralingen, en dit op de plek waar de littekens zijn. Deze booster-stralen werken nog precieser, maar gaan niet mee zo diep, m'n longen gaan niet meer worden aangetast. Als de machine me niet meer in de steek laat, krijg ik 18 juni m'n laatste bestraling. Op 18 juni wordt Dominique 45, dus dubbele reden op te vieren !!

er zijn zo van die dagen....

Er zijn zo van die dagen dat alles teveel is, en dat de minste tegenslag je tot een niet te stoppen tranendal dwingt. Dat is bij nu al een paar dagen het geval. Tranen, tranen, tranen,...
Daarnet nog was ik bij de oncologe, en toen ze me vroeg hoe het met me was volgde er alleen maar tranen, gesnotter en nog eens tranen... Ze schrok er een beetje van, want ik zit meestal redelijk goed gehumeurd bij haar. Maar ze stelde me gerust en zei dat het de meest normale zaak van de wereld is. Tijdens de chemo hebben m'n hormonen een oorlog moeten voeren, en nu valt alles terug netjes 'op z'n plaats', vandaar dat het een emotionele weerbots teweegbrengt. Ze zei ook dat ik mezelf moest toelaten me zo te voelen. Ze wees me er op dat ik sinds 1 november ik door een regelrechte hel ben gegaan, en dat ik elke dag word geconfronteerd met die rotkanker, maar dan ook echt ELKE dag. Telkens als ik in de spiegel kijk, als ik me uitkleed, de pijn van de bestraling,...Ach, ik klim wel terug uit die verdomde put.
De zon schijnt nu op mijn computer, dat helpt al ! :)

frustratie

De laatste weken ben ik ontzettend gefrustreerd. Mijn geheugen lijkt 1 grote kaas met gaten. Niet zomaar gaten, ENORME gaten. Grotten. Kraters.

Het is nog maar eens een niet zo'n erg prettig bijverschijnsel van de chemo.
Op dit moment heb ik het weer, daarnet wist ik nog wat ik wilde schrijven, en nu zit ik weer te raden over wat ik net dacht. Het is ontzettend frustrerend. Het is met momenten best genant, als we bij vrienden zijn en ze hebben net iets verteld, weet ik 2 minuten daarna al niet meer waarover het ging. Of bij de fitness heeft een trainer net uitgelegd hoe een toestel werkt en op welk niveau ik het moet toepassen, 1 minuut later heb ik al geen flauw benul meer van hoe het werkt. En da's nog maar een fractie van wat ik allemaal vergeet, de rest kan ik nl. niet onthouden hahahahahah.
M'n betonnen geheugen laat me serieus in te steek. Ik vrees dat het nog wel even zal duren...