bloed

We gingen even langs de oncologie om een papier af te halen voor de bloedtest van volgende week. We werden naar de chemokamer doorgestuurd, het was er weer volle bak 'ambiance'! Muziek stond er volgens mij een tikkeltje te luid, maar voor de rest was de sfeer wel ok. De zon scheen lekker binnen, airco stond volle bak te draaien (gelukkig!). Gemiddelde leeftijd van de patienten : 70 jaar denk ik. Zag er al een pak Sudoku's liggen, dus komt komt wel goed ! Ik zag in de chemokamer een deur met een bordje 'dirty room', het fascineert mij tenzeerste wat er zich achter die deur afspeelt! Woensdag ga ik op verkenning, en laat ik het jullie weten (het is geen toilet). Ik kon vandaag al bloed laten trekken, vanaf dat ik effectief begin met de chemo wordt dat pas de dag voor devolgende chemo gedaan. Loop dus nu met zo'n tof 'watteke' op mijn arm rond. Woensdag 2 januari om 11u afspraak met de oncologe, om 11.30u startschot chemo. Het komt nu wel heel dichtbij.... In ieder geval de I-pod en de laptop gaan mee om me wat bezig te houden, de Sudoku's houd ik als reserve-entertainment!

nog 1 week

Nog 1 week en ik behoor tot het clubje van 'chemo-durvers'. Nu ja, het is natuurlijk geen kwestie van 'durven,' het is eerder een kwestie van 'geen keuze hebben'. Het is vreemd, hoe dichter 2 januari op ons afkomt, hoe minder ik er tegenop zie. Hopelijk blijft het zo ;-) Ik denk wel dat het zalige weer hier er voor zorgt dat ik positief blijf denken, als ik nu in het koude donkere Belgie zou zijn, zou ik me waarschijnlijk niet zo goed voelen. Straks even naar het strand om nog wat energie op te laden voor het volgende half jaar.(maar dan kunnen we best uit de buurt blijven van de haaien!)

sterke vrouwen

In het Google-landschap ben ik toevallig op blogs gebotst van een stel sterke vrouwen, die volop aan het vechten zijn tegen die ene afschuwelijke ziekte. Je kan hun verhalen vinden bij de links aan de linkerzijde van deze bladzijde. Hun ervaringen worden puur en rauw verteld, het komt soms hard over, maar jammer genoeg pure realiteit. Hoe hard hun verhalen ook zijn, ik kan me echt optrekken aan hen, ondanks ze door een waanzinnig zware periode gaan. Dames, just go for it !!

papa

Het wordt de eerste keer in mijn leven dat ik papa geen 'prettige Kerst' kan wensen. En geloof me, dat doet pijn, veel pijn. Hij heeft een grote leegte in me achtergelaten, maar tegelijkertijd krijg ik nog steeds een warm gevoel als ik aan hem denk. En dat zal altijd zo blijven. Sinds het moment dat ik te horen kreeg dat ik kanker had, heeft mijn verdriet voor hem een ander plaatsje gekregen, ik voel gewoon heel sterk dat hij bij me is, en dat hij me gaat helpen me door een moeilijke periode te slepen. Papa, we missen je erg.

wensen

we hebben zonet wensen ontvangen van Anke en Daan, vrienden van ons in Belgie. Ze hadden het niet beter kunnen omschrijven : ...doe de deur van 2007 maar dicht, en haal diep adem en ruik : er hangt zoetigheid in de lucht van 2008 ! mooi toch! Inderdaad, 2008 kan ons alleen maar zoetigheid brengen na het memorabel jaar 2007...

haar kleuren

Ik heb zonet naar maandelijkse zeer goede gewoonte mijn haar gekleurd (ik heb een hekel aan zonafgebleekt haar...of is het om het grijs te verstoppen...). Zou het de laatste keer zijn geweest voor het volgende half jaar ? Heb veel zin om met kleuren de experimenteren maar ik heb me braaf ingehouden! Zo'n wit kopke zou ook wel eens tof kunnen zijn :-)

nog 2 weken

Vandaag is het nog 2 weken voor de eerste chemo mij het leven gaat proberen zuur te maken. Het houdt me wel niet tegen om deze weken nog lekker te smullen en nieuwe restaurantjes te proberen, ik heb nu een goed excuus, en de heren hier vinden dat ook helemaal niet erg :-) Er is een lading met sjaaltjes van Belgie onderweg. Dank u zusje !(ik zie er keihard naar uit dat je komt in februari!) Ik heb veel zin om deze week nog een flink stuk van mijn haar te laten knippen, mmm, weet het nog niet. Misschien toch nog wat van mijn haren genieten ? Ondertussen heeft mijn borst een meer normale vorm gekregen, en daar ben ik best wel blij om. Ik draag gewoon topjes (ja sorry, het is hier 32 graden), en als je het niet weet, merk je het niet dat de rechterborst wat kleiner is dan de linker. Als alle behandelingen voorbij zijn, toch maar een operatie overwegen voor een dubbele D cup ?? ;-)

aftellen

Het aftellen in begonnen, nog 3 weken en ik krijg mijn eerste 'zakje vergif' binnengedruppeld. De gedachte maakt me niet echt vrolijker, maar heb ik een keuze ? Ik ben, vrees ik, een tikkeltje te jong om het niet te doen. Ondertussen blijven jullie me steunen, en eerlijk gezegd dat doet deugd. Het helpt echt, al ben ik me er wel van bewust dat ik het uiteindelijk toch op m'n eentje zal moeten dragen. Ik heb gisteren de lijst nog eens doorgenomen van de neveneffecten, ze zouden beter een lijst maken van wat niet de neveneffecten zijn, want het is gewoon absurd. Maar nu ben ik tenminste voorbereid (alhoewel ik betwijfel of je er echt wel op voorbereid kan zijn). Maar ik blijf positief ! Die smerige boel gaat mij niet klein krijgen, en trouwens het is voor 'een goed doel' he!

afspraak chemo

Net een telefoontje gekregen, de afspraak voor de eerste chemo is woensdag 2 januari, om 11 uur. Ik kan het niet helpen, maar weeral zijn er die stomme tranen...

pre-chemo party...

Gisteren dus de pre-chemo party gehad, en zoals je kan zien had de jongste van het gezelschap het volledig begrepen ;-) 20 volwassenen en 12 kinderen voorzien van eten en drinken had als gevolg dat ik gisterenavond knock-out was. De 2 operaties zijn blijkbaar nog niet uit mijn lijf. De afwasmachine maakt hier overuren. Maar het was het waard, heel gezellig (en veel te warm!), de kinderen waren enkel in het zwembad te vinden. 19 lege wijnflessen en 4 gebroken glazen zijn deze ochtend de stille getuigen van een geslaagd feestje... Mijn vriendin Jean had voor alle vrouwen in het gezelschap een armbandje gemaakt dat we allen moeten dragen tijdens mijn chemo- en bestralingsperiode (een half jaar dus). Lief he! En nu verder het slagveld hier opruimen...zucht...

bandana-mania

Ik zoek me hier bewusteloos naar toffe bandanas en sjaaltjes, maar vind die uiteraard niet. Maar ik had natuurlijk nog niet gerekend op mijn Belgische support group. Britt en Eva plannen een sjaaltjesjacht, dus dat belooft! Dank u dames, jullie worden alvast bedankt ! Euh, alleen hele toffe en belachelijk dure worden hier aanvaard he ;-)

party time

Morgen wordt het 30 graden, ideaal dus om wat te braaien (bbq). We hebben wat vrienden uitgenodigd voor een 'pre-chemo party'. Het is morgen net een maand geleden dat ik werd geopereerd, een operatie die voor de rest van m'n leven letterlijk en figuurlijk een litteken achtergelaat. Een van onze vrienden heeft beloofd om samen met mij de haren te laten kortwieken, wat ik best wel moedig vind, want Jonathan heeft lang krullend haar tot bijna op zijn schouders, een echte surf dude. Dat wordt nog lachen ! Maar voorlopig wordt aan mijn haar niet aangeraakt !! Laat me nog een maandje genieten. Met een kletskop rondlopen heeft natuurlijk wel een voordeel : no more bad hair days !

eerlijk

Ik heb Pieter gisteren beloofd dat als wanneer ik kaal ben, ik altijd iets op een hoofd zal dragen als er hier vriendjes van hem komen spelen. "Ja, dat is ok, want anders ben ik embarrassed !" Geweldig toch, hoe rechtuit een kind is.

rot

Ik voel me rot vandaag. Al heel de dag voel ik tranen opkomen, die ik liever niet heb. Vreemd dat je dagen zo kunnen verschillen van elkaar. Gisteren voelde ik me super, en vandaag is alles me teveel. Ik probeer nog wat kleur te krijgen, en heb me in de zon gezet, maar wat heeft het zin ? Binnen 1 maand en 1 dag begin ik met de aftakeling van mijn eigen lichaam. Want laten we eerlijk zijn, chemo is puur vergif. Ik weet het, ik heb geen keuze, maar het zal wel normaal zijn, vermoed ik, dat ik wat mindere dagen heb.

vakantie

Het schooljaar is eindelijk gedaan, Pieter is klaar voor graad 5! We zijn trots op ons varkentje, hij heeft ook geen simpel jaar achter de rug gehad. Ik was meer in Belgie dan hier, en nu die stomme kanker. Gelukkig is Dominique een ster in de zaken hier onder controle te houden, dank u lieve controle-houder! Op medisch vlak is er niet veel te melden, buiten wat rekeningen die binnenkomen (fijn dat er toch vaste waarden zijn in het leven!). Ik heb een zalig korstje van de drain, en dat jeukt, echt om knetter van te worden. En dat korstje vraagt er eigenlijk om om er afgeprutst te worden, maar gedisciplineerd als ik ben (yeah right...) blijf ik er af. Nu toch. Ik ken mezelf maar al te goed, seffens flikkert dat ding er gewoon af....

wachtkamers

We hebben het voorrecht gehad deze maand een record aantal doktersbezoeken af te leggen, en dus kennis gemaakt met zes verschillende wachtkamers. Hierdoor kunnen we een analyse maken van 'hoe gezellig is een wachtkamer in de Kaap'. Het is sowieso niet om echt vrolijk van te worden, je tijd te slijten in de wachtkamer, je zet je neer tussen een paar zieke mensen, en wacht tot de dokter tijd voor je heeft om je nog eens te onderzoeken en al dan niet pijn te doen. Het is overal hetzelfde, je meldt je aan bij de lieve dame van het onthaal en je krijgt een plankje met een 'inschrijvingsformulier' op. Hierop vul je je naam (haaa, Merrie-Froonz, what a nice name!), adres en wat vooral heel belangrijk is, je 'lidkaartnummer' bij je medisch fonds. Als je dat niet kan invullen wordt de kans gering dat je verder wordt geholpen. En dan kunnen we beginnen met ons onderzoek : kleur van de muren, soort literatuur, zitcomfort van de stoelen en niet onbelangrijk, de muziek. Beoordeling : algemeen gesproken zijn er geen klachten over de kleur van de muren, echter de schilderijen die er hangen zijn ALTIJD gedrochten. Landschapsschilderijtjes waarvan je alleen maar triestiger wordt door er naar te kijken. Literatuur : tijdschriften die alleen maar over gezondheid gaan, op een goed roddelboekje moet je niet rekenen. Zitcomfort : valt mee, tenminste als de wachttijd niet langer duurt dan 20 minuten, en je in de laatste 6 maanden geen lumbago hebt gehad. Muziek : hier is de grote struikelblok, over het algemeen heel rustige muziek, maar in de wachtkamer van de oncologie liep het volledig mis. Bij ons eerste bezoek was het volgens mij pure begrafenismuziek, goed om je een depressie te bezorgen van hier tot in Tokyo. De tweede maal dat we er zaten, werd de stemming opgevrolijkt met accordeonmuziek uit Tirol. Onze haren gingen rechtop staan, en Dominique deed alle moeite om zich te concentreren om z'n krant te lezen, zodat de hoempapa muziek aan hem voorbij zou kunnen gaan. Dus algemene quotatie : niet slecht, maar er is nog werk aan de winkel... euh wachtkamer. ik lul hier eigenlijk serieus uit mijne nek, maar je leest het toch maar he ;-)

pijn

De pijn blijft voortknagen en begint stilaan 'op m'n systeem te werken'. Ben ik gewoon ongeduldig (is goed mogelijk, want ik heb het geduld van een goudvis) of zou ik best nog eens op controle gaan bij Dr. Marais. Ik wacht nog even af... Seffens even naar de mall, maar ben altijd bang dat er iemand tegen mijn borst zou kunnen stompen. Als dat gebeurt weet ik niet wie het meeste pijn zal hebben, ik of 'de dader'! Ik sta niet in voor de gevolgen dan! (ps net 6 rekeningen in de bus, dank u postbode!)

rekeningen

Nu wij ons dagen niet meer kunnen vullen met doktersbezoekjes, hebben we een leuk alternatief gevonden....de rekeningen vergaren! Jammer genoeg werkt het in Zuid-Afrika allemaal niet zo geweldig als in Belgie, en hebben we een hospitalisatieplan dat elke maand zowat onze rekening plundert. Maar nu moet je natuurlijk niet denken dat hiermee alles wordt gedekt, no way! Het is momenteel nog altijd niet echt duidelijk wat er gedekt wordt en wat niet. Er zijn bij de verzekering ondertussen al over de 140 ( ik lieg niet!) claims binnengekomen. Maar elk darmpje, of pleistertje wordt apart geclaimd (da's om het werkloosheidscijfer wat te laten zakken, denk ik). Dus de rekeningen varieren tussen de 0,24 Rand en 7000 Rand. Elke dag zwiert de postbode wel een of andere sappige rekening binnen, waarna wij dan met ons 2tjes heel zorgvuldig het onding bekijken en telkens weer moeten concluderen dat we er geen fluit van verstaan. Volgens ons begrijpen de verzekeringsmaatschappijen hier zelf ook niets van. De rekeningen zijn 1 groot mysterie, dat zich op een dag wel zal moeten oplossen, en al dan niet onze rekening tot op de bodem (of nog dieper) kaalplukt. We houden je op de hoogte, allez, als ondertussen mijn computer nog niet geconfisqueerd wordt natuurlijk ;-)

strijken

Hola, gisteren 69 unieke bezoekers op deze blog, ik kan beter een fanclubke beginnen ;-) Jullie steun is mega. DANK U!!! Vandaag moet ik eens niet naar een of andere dokter of ziekenhuis, ik ga me nog vervelen! Dat is ook niet echt waar, want door de gebeurtenissen van de voorbije weken is de hoop strijk gestegen tot een fraai Mount Everest-gehalte. En het huis is er ook niet echt properder op geworden. Maar het zal niet allemaal voor vandaag zijn, vrees ik. Ik slaap nog altijd de sterren van de hemel. En de pijn knaagt ook nog wel, dus ik moet het toch nog wat kalm aan doen. Eerst de berg strijk reduceren tot een platte vlakte. Ik beweer altijd bij hoog en bij laag dat ik geen kleren heb, Dominique moet daar altijd eens om lachen als ik dat zeg (jamaar Do, het is echt waar, ik heb niks om aan te trekken!), maar als ik door deze berg strijk moet ploeteren heb ik plots teveel kleren! Raar he! (en dit terwijl het zonnetje al zalig staat te blinken boeh boeh)

chemo

Vandaag zijn we nog eens naar de oncologie-afdeling geweest. We werden ontvangen door een sociaal assistente, ook weer een superlief mens. Daar werd alles nog eens doorlopen. Op het einde van het gesprek stelde ze voor om een kijkje te gaan nemen in de ruimte waar de chemo wordt gegeven. Daar zaten 4 oudere vrouwen en een man. Ze lagen daar heel comfortabel in hun zetel, met hun baxter. Ik kreeg een krop in mijn keel, het was weeral confronterend. 1 vrouw droeg een pruik. De anderen hadden hun haar nog, dus die waren waarschijnlijk nog maar pas aan de chemo begonnen. Margareth, de soc. assistente, liet me voorbeeldjes zien van hoe je een sjaaltje mooi om je hoofd kan wikkelen. Het werd me teveel, ik wilde weg. Margareth had het gelukkig door en liet me gaan. Het is weer zo'n slag in je gezicht, ook al weet je wat er je te wachten staat. Maar het is overal waar ik kom bv in de wachtkamer van de chirurg, in de wachtkamer in het ziekenhuis van Bellville, de wachtkamer voor de mammo, in de chemo-ruimte, ik ben overal de jongste, en dat doet eigenlijk best wel pijn. Ik besef ook wel dat er op kanker geen leeftijd staat en dat er jammer genoeg ook kinderen door getroffen worden, maar ik vind 37 toch echt te jong. Soit, het is nu zo, het heeft geen zin om er over te 'kankeren', ik moet er door. Dus ik zal er maar een serieuse lap op geven en de medische wereld laten zien dat die chemo mij niet klein zal krijgen !

chicken soup

Ik heb me een boek aangeschaft met de schitterende titel "Chicken Soup for the breast cancer survivor's soul" Allemaal verhalen van 'lotgenoten'. Hun ervaringen zijn zo herkenbaar, het is ergens een beetje een opluchting te zien dat je niet alleen bent. Volgens Pieter is het een boek met allemaal verschillende recepten van kippensoep.... Het zonnetje is er gelukkig weer, dus het ideale moment om me met mijn boek in horizontale positie te plaatsen in de tuin. De examens zijn voorbij, dus de sfeer is heel relax.

vrijdag 23 november

Vanochtend heb ik mijn hart moeten laten onderzoeken, is nodig voor de chemo. "you've got a perfect little heart there", dus toch nog iets goed aan mijn lichaam. 3 werf Hoera! Daarna naar mijne lieve dokter Marais, voorlopig voor de laatste keer. I'm gonna miss you Dr. Marais! Hij is tevreden over de 'wonde'. Ik vertel hem van het hartonderzoek, zijn reactie "So, they found a heart". Ik vind mijn lieve dokter plots niet meer zo lief :-) Hij zegt dat we elkaar nu elk jaar moeten zien, voor controle. Ok, deal! Maandag terug naar de oncologie afdeling, voor de laatste voorbereidingen van de chemo. Daar zal ik de kamer zien waar ze de chemo gaan geven. Boeiend..... Soit, de chemo is pas voor 2 januari, dus nu is het een beetje bekomen van de voorbije weken. xx tot gauw!

oncoloog

dinsdag 20 november, geen onbelangrijke dag. Vandaag zien we een oncologe die alles tot in de puntjes gaat uitleggen wat er gaat gebeuren de volgende maanden. Ik kan het allemaal aan tot op het punt dat ze zegt dat ik al mijn haar ga verliezen. Stom he, dat je daar over valt! Maar het is gewoon een stuk van je vrouwelijkheid verliezen. Die verminkte borst, dat ziet niemand, maar je haar..... Ze wist te vertellen dat het kan dat de kleur van mijn haar anders gaat zijn en dat het een andere structuur zal hebben, als het terug groeit. Zie je het al, ik met blonde krullen ;-) Achteraf gezien wordt dat wel het moment om te experimenteren met kleuren en blitse kapsels, maar dan zijn we al wel een half jaar verder... Ben nu op zoek naar toffe sjaaltjes, want een pruik zie ik echt niet zitten !

confrontatie

Om wat variatie in ons leven te brengen gaan we naar.....Dr. Marais. Hij trekt alle pleisters er af en na een beetje twijfelen kijk ik naar beneden, ik zie geen draadjes, hij heeft het vanbinnenuit genaaid. We zitten nog wat te kletsen met hem, als ik plots misselijk word, ik begin te zweten, zie zwarte vlekken voor mijn ogen, ik spurt de dokterspraktijk uit, naar het toilet in de gang. Daar zwier ik mijn benen naar boven, tegen de muur. Ondertussen hoor ik een verpleegster aan mijn deur "Mrs Tielemans, are you ok??" Als strompelend verlaat ik de kleine ruimte, de dokter neemt me terug onder handen. Hij vermoedt dat het het zicht van mijn borst was dat me zo vies deed voelen. Om toch wat meer spanning in ons saaie leven te brengen, moet ik nu platen laten nemen van mijn longen. Ondertussen is er dan ook nog eens bloed getrokken om de leverfunctie te controleren. Als er nu nog 1 iemand in mijn lijf durft te prikken, loop ik leeg, denk ik. Als ik me aan het omkleden ben om weeral zo'n stom schortje aan te trekken voor de foto's, zie ik voor het eerst mijn borst in de spiegel. Ik schrik. Vanuit mijn oogstandpunt zag het er redelijk uit, maar nu ik mijn borst in de spiegel kan zien, zie ik maar 1 ding : ravage De dokter heeft het echt schitterend genaaid, maar de vorm van mijn borst is...onnatuurlijk, lelijk. Het is een bittere pil om te slikken, het doet pijn, letterlijk en figuurlijk.

weekend

niet veel te melden. Alleen dat de pijn mijn dagen wat dreigt te verzuren. De pijnstillers zijn momenteel mijn beste vrienden. Over vrienden gesproken, het is onvoorstelbaar hoeveel steun je krijgt van Jan en alleman, en het helpt echt! Super!

D-day = drain-day

vrijdag 16 november Ik doe nog eens een poging om heel zielig te kijken naar mijn lieve dokter, en zeg hem dat ik het wel verdien een drain-loos weekend te hebben. Hij trapt er niet echt in, en het vocht wordt weer nauwkeurig nagemeten. Mmm, het is op het randje, maar hij haalt die vervelende tube toch uit mijn lijf. Ik heb dat vervelende ding nog geen seconde gemist ! Oh ja, vergeten te zeggen, de dagen na de operatie moest ik oefenen om mijn rechterarm helemaal naar boven te krijgen, amai, met het nodige gevloek en pijngrimassen slaag ik er toch in. De dokter zegt dat hij trots op me is. (ik vraag me af of complimentjes ook op zijn gigantische factuur worden doorgerekend)

donderdag 15 november

Voor de verandering gaan we vandaag nog eens naar Dr. Marais. Als er niet teveel vocht meer in de drain is, mag ze er uit. Ik haal mijn allerzieligste blik boven, maar het heeft geen zin, er zit nog teveel vocht in de drain, misschien mag hij er morgen uit.

terug naar huis

woensdag 14 november De dokter heeft goed nieuws, al de 'vetzakkerij' is weggenomen. Gelukkig voel ik me vandaag niet zo ziek als vorige keer, ik had de dokter dan ook verwittigd en die lieve man was zo vriendelijk allerlei lekkers in mijn baxter te spuiten tegen het overgeven. Doctor, I love you! Ik mag naar huis. Jipie! De timing kon niet beter, Pieter zit volop in de examens,.....

2de operatie

dinsdag 13 november Om 12u slepen we ons terug het ziekenhuis in, eerst weer de nodige papierberg invullen. Ik krijg terug mijn prachtig schortje. De operatie blijkt pas 'ergens tussen 16u en 17u' door te gaan. Fijn, ik mocht eten tot 8u vanochtend, dus de honger begint waanzinnig te knagen. Dominique ontsnapt even naar Chantal die in de buurt van het ziekenhuis woont. Hij heeft, terecht, genoeg van het ziekenhuis. Ondertussen probeer ik wat te slapen. Om 15.30u krijg ik mijn zalige slaappil en sms naar Dominique dat het niet lang meer gaat duren.

De anethesist komt een bezoekje brengen, het is niet die knappe van vorige keer, maar ook weer een superlieve.

Het valt ons op dat het enterainment-gehalte tot zwaar onder nul is gezakt nu Ines er niet bij is.

Dominique is ondertussen terug, en niet veel daarna word ik voor de 2de keer in 6 dagen terug naar de operatiekamer gereden. Ik moet nog even wachten, het valt me op dat ik deze keer veel alerter ben dan vorige keer, da's eigenlijk pech, want het maakt me alleen maar zenuwachtiger.

Ik voel de anethesist mijn baxter insteken, hij vraagt of ik nog niet slaperig word, maar ik word niks gewaar, ik zeg hem dat ik niks voel en dat.......zzzzzzzzzzzz.....

Vrij snel daarna word ik wakker in de 'post-operatie ruimte' waar je moet blijven tot je redelijk goed wakker bent. De dokter vraagt of ik pijn heb, en ja, ik sta niet echt te springen van vreugde, dus er wordt morfine bijgespoten. Dank u dokter !

Ik vraag om me terug naar de kamer te brengen want 'mijne man is nogal ongerust'. Mijn smeekbede krijgt niet echt gehoor, en ik moet nog wat wachten.

De verpleegster kon het gezeur uiteindelijk niet meer aan en heeft me teruggebracht. (Slim van haar als ze met mij geen ambras wil!)

De rest van de dag verliep rustig, Dominique is vroeg doorgegaan want ik viel altijd maar terug in slaap, ja echt tof gezelschap ben je niet echt vlak na een operatie.

maandag 12 november

Vandaag terug naar Marais, om drainzakje te laten leegmaken en de operatie van morgen te bespreken. Als jullie je afvragen wat wij hier in Zuid-Afrika zowat dagelijks doen...nu weet je het ;-)

zondag 11 november

Vandaag eventjes binnenspringen in 't ziekenhuis, om het drainzakje te laten ledigen (njamie). Nu, 'binnenspringen' is misschien wat zacht uitgedrukt, ik voel me een overjaarse slappe vod. Er werd niet alleen een stuk van mijn borst weggenomen, de klieren onder mijn rechterarm zijn ook verwijderd, en dat begint nu toch wat voelbaarder te worden nu de verdoving volledig aan het uitwerken is. 's Avonds nodigen Charlene en Mark ons uit voor een overheerlijke curry bij hen. Zalig, niet naar eten moeten omzien, ook voor Dominique is dit een zegen, ik ben blijkbaar niet de enige die stikkapot is. We duiken vanavond dus weer vroeg ons bed in.

zaterdag 10 november

Vandaag heb ik een dubbel gevoel, ik mag terug naar huis, maar...Ines vertrekt vandaag terug naar Belgie :-( Voor ik word 'ontslagen', komt Dr. Marais nog even langs. Ik moet nog eens geopereerd worden, er moet nog verder weefsel worden weggenomen dat aangetast is. Ik kan kiezen, vanmiddag opereren of volgende week. Ik zie het niet zitten om nu al terug onder het mes te moeten, en er wordt beslist dinsdag terug te opereren. Daar ga ik dan, met mijn drainzakje, terug naar huis.... Er wordt afscheid genomen van Ines, die door de omstandigheden een 'refund' van ons krijgt, en volgend jaar terug wordt verwacht ;-) Onze achterburen Chalene en Mark zorgen voor een zalige lunch. Ondertussen steken de mannen het zwembad, dat Sinterklaas te vroeg heeft gedropt, in elkaar. We gaan vroeg slapen, we zijn bekaf. Pieter wordt naar mijn bed gestuurd, wat hij helemaal niet erg vindt! Pieter z'n bed wordt de mijne zolang ik met de drain slaap.

ziek

vrijdag 9 november Ik word wakker na een redelijke nacht. Ik krijg mijn ontbijt, maar ben veel te misselijk om er nog maar naar te kijken. De verpleegster verzoekt mij vriendelijk om toch maar te eten, omdat ik pillen moet nemen 'bij de maaltijd'. Ik maak haar duidelijk dat eten echt geen optie is nu. Ze blijft zagen, als tegenzet bijt ik een heel klein stukje van de toast. Het gevolg bleef niet uit....Het kwam er allemaal netjes terug uit...Er wordt een medicijn in mijn baxter gespoten tegen het braken. De rest van de dag voel ik me precies heel zat. Normaal gezien had ik vandaag al naar huis mogen gaan, maar ik voel me te ellendig. Ondertussen piep ik onder het laken om te zien wat er nog van mijn borst overblijft. Met al de pleisters er op valt daar niet veel van te zien. Ik zie wel dat ik een drain heb, fijn,......

operatie

Donderdag 8 november We hebben aan Pieter min of meer uitgelegd wat er aan de hand is. Zijn reactie...."wanneer gaan we eten ?". Zalig toch, hij doet ons er aan herinneren dat de wereld echt niet is gaan stilstaan sinds 1 november, alles loopt gewoon verder. En da's maar goed ook! Dominique, Ines en ik gaan om 12 uur het ziekenhuis binnen. Leuk om wat supporters bij te hebben ;-). Zoals je kan zien krijg ik direct een supersexy schortje. Bezoek van de anesthesist, die er volgens Ines en mij wel 'best mocht wezen'! Ines heeft alle pogingen gedaan om zijn aandacht te trekken, maar da's nog een verhaal op zich ;-) Ik krijg een pilletje 'om te kalmeren', het was gewoon een fameuze slaappil, want ik kon amper wakker blijven. Een stel verplegers rijden me rond 13u naar de operatiekamer en verder weet ik daar niks meer van....zzzzzzz.... Rond 18.30u word ik terug de kamer binnengereden. Mijn supporters waren er gelukkig nog. En toen was het wachten op de dokter, om te horen hoe het gegaan was. Om 20u kwam hij dan eindelijk, met niet zo goed nieuws, er waren uitzaaiingen, dus ik kan niet onderuit aan chemo... Een serieuze slag in ons gezicht. Ik vat het allemaal niet zo goed, ben nog te hard verdoofd. Ines en Dominique zijn dan gaan eten. Volgens Dominique was het de afschuwlijkste dag van zijn leven, arme schat. Gelukkig dat ons Ines er was. Blijkt dat de 2 elk een roos pilletje hebben genomen die avond, kwestie van samen in coma te vallen...

woensdag 7 november

Vandaag moeten we naar de Mediclinic in Bellville (Kaapstad). Daar wordt een nucleaire stof ingespoten die dan met de gamma-camera gevolgd wordt. Voor ze haar spuit klaarmaakt, smeek ik de dokter mij geen pijn te toen, niet zoals Dr. Marais heeft gedaan. Ze kan me geruststellen, dat de naald niet volledig in de borst gaat, en dat het een minuutje een branderig gevoel gaat geven. De dokter heeft geluk, ze heeft gelijk ;-) De resultaten worden gemaild naar Dr. Marais die dit nodig heeft voor de operatie morgen. Na 1,5 uur zijn we terug buiten. Oef, vandaag viel mee.

en nog...

Het wordt een hele chaotische dag, met vooral heel veel telefoontjes naar familie en vrienden. We kunnen ons van die dag en de daarop volgende dagen niet veel meer herinneren, het is een zwart gat, precies of je harde schijf gewist is. 's Avonds bij de chirurg was het wel hard. Ik kon kiezen : volledig de borst wegnemen, of gedeeltelijk + bestraling. De keuze is snel gemaakt, gedeeltelijk + bestraling. Dat was volgens de chirurg ook wel de beste keuze. Er wordt een afspraak gemaakt voor de operatie, donderdag 8 november.

en nog verder ...

De volgende morgen neemt Dominique terug een roze pil en valt terug in een diepe slaap. Niet nu! Niet als de dokter gaat bellen!

We maken hem wakker en maken hem duidelijk dat we niet thuis gaan blijven wachten op het telefoontje, we gaan naar de mall, voor wat afleiding. De dokter heeft mijn gsm nummer, dus ik ben te bereiken.

We vliegen de klerenwinkel Mr. Price binnen, waar Ines haar hartje kan ophalen. We tetteren er volop op los, tot mijn gsm gaat...

We weten hoe laat het is, en zetten ons neer. Het is inderdaad Dr. Marais (de chirurg). "Sorry, I've got bad news, it's cancer".

Vanavond zien we hem om concreter af te spreken.

Terug tranen. Dit kan niet, ik ben 37, ik ben echt te jong hiervoor!

Ik loop naar buiten en bel Ilse, ze kan het niet geloven. Ondertussen zie ik Kathleen, zelfde reactie. Ik moet Britt bellen, ze weet nog van niks, heb haar niks verteld van de mammo's enzo.

Hoe vertel je je zus dat je kanker hebt, als je net je vader begraven hebt? Het wordt een gesprek van vooral ongeloof.

het verhaal gaat verder...

Dinsdag 30 oktober een afspraak gemaakt met de huisarts. Om 17u trek ik met Ines er naar toe. De dokter onderzoekt mij, en raadt aan om toch maar voor een mammo te gaan, je neemt gewoon geen risico's met zulke zaken.

Woensdag 31 oktober, de dokter belt mij dat ik vanmiddag al voor mijn mammo moet gaan. Vreemd, vorige keer moest ik daar 14 dagen voor wachten, en nu kan ik direct gaan. Begin me toch wat vragen te stellen.

We gaan naar 't ziekenhuis, ik ga voor de mammo, terwijl Dominique in de wachtkamer blijft zitten. Er worden foto's genomen. En nog eens en nog eens. Dit is niet normaal meer. Ik sms naar Dominique dat ik het zaakje niet vertrouw. Op dat moment neemt Dominique Time Magazine, opent het en komt op de bladzijde 'leven met bortskanker'. Een voorteken ?

Ik word naar een andere kamer gebracht, voor een echografie.

Aan mijn rechterborst blijft ze wel heeeel lang onderzoeken, de linker niet zo. "Sweety, sorry, this has to come out".

De aarde zakt weg onder mijn voeten. Ik barst in tranen uit. NEE!! Papa is net 5 maanden geleden gestorven aan kanker, dit kan gewoon niet gebeuren. Ik moet in 1 of andere slechte droom terecht gekomen zijn!

De lieve dokter tracht me te troosten, en haalt Dominique uit de wachtkamer. Ik probeer hem te vertellen wat er aan de hand is, hij kan het moeilijk vatten en belt in paniek onmiddellijk naar de huisarts. Dr. Malan is nog maar net zelf op de hoogte gebracht, dus ze kan uiteraard niet meer uitleg geven.

Ik ga even buiten staan met een assistente en merk dat ik volledig sta te beven. Een glas water gekregen, maar het kan me niet echt kalmeren, ondertussen zie ik dat Dominique nog steeds met de dokter staat te bellen.

We worden onmiddellijk naar een chirurg gebracht. De assistente had me al verwittigd dat het absoluut geen knappe chirurg was, dus dat ik me er niet teveel van moet voorstellen.

Jammer genoeg heeft ze gelijk. Een kleine man, met een veel te dikke buik, zo'n professor Gobelijn-achtig type ;-)

Al snel blijkt hij wel een schat van een mens te zijn. Hij bekijkt de mammo's en voelt aan mijn borst. Hij trekt wat vocht uit mijn borst (is geen aanrader, was heel pijnlijk).

Hij zegt dat hij het zaakje niet vertrouwd, hij is heel rechtuit en dat kunnen we wel apprecieren. Hij belooft me de volgende dag 's ochtends te bellen, met de uitslag.

Ondertussen belt Dominique weer naar de huisarts, hij mag komen om pillen te gaan halen....voor hem.

De roze pillen werken onvoorstelbaar kalmerend, en Dominique valt in een soort van coma. Ondertussen proberen Ines en ik alles op een rijtje te zetten, en vliegen we in het bier.

Waar begin ik...

Waar begin ik...

Eind oktober zie ik een 'deukje' in mijn borst, mmm vreemd, maar maak me niet direct zorgen.

De volgende dag zit het deukje er nog, ik voel ook wel iets zitten. Toch maar een afspraak maken met de dokter. Maar ik maak me niet echt zorgen, in januari heb ik nog een mammo gehad, en alles was in orde, dus waarom zou dat nu dan niet zijn ?

Ondertussen, maandag 29 oktober is Ines aangekomen, en dat wordt uiteraard met de nodige drankjes en hapjes gevierd. Ze blijft 14 dagen. Het zal al snel duidelijk worden dat het geen gewone vakantie gaat worden.

Mijn eigen blog!

Hoi, vanaf vandaag begin ik met een eigen blog. Mijn 2 mannen hebben er elk een, dus tijd om zelf met eentje te beginnen. Ik doe dit vooral om de zaken wat van me af te schrijven, er gebeurt nu gewoon net iets teveel om het allemaal op te kroppen. Voor jullie is het een manier om het allemaal wat te volgen. Dus binnenkort zie je foto's van mijn kale kop (het is naar het schijnt 'cool' om met een kaalkopke rond te lopen). Ik ga straks mijn verhaal doen, vanaf het begin, van wat er vanaf 1 november ons naar een andere wereld heeft gedwongen. Gelukkig is het allemaal tijdelijk en komt het allemaal terug goed!! XX