confrontatie

Om wat variatie in ons leven te brengen gaan we naar.....Dr. Marais. Hij trekt alle pleisters er af en na een beetje twijfelen kijk ik naar beneden, ik zie geen draadjes, hij heeft het vanbinnenuit genaaid. We zitten nog wat te kletsen met hem, als ik plots misselijk word, ik begin te zweten, zie zwarte vlekken voor mijn ogen, ik spurt de dokterspraktijk uit, naar het toilet in de gang. Daar zwier ik mijn benen naar boven, tegen de muur. Ondertussen hoor ik een verpleegster aan mijn deur "Mrs Tielemans, are you ok??" Als strompelend verlaat ik de kleine ruimte, de dokter neemt me terug onder handen. Hij vermoedt dat het het zicht van mijn borst was dat me zo vies deed voelen. Om toch wat meer spanning in ons saaie leven te brengen, moet ik nu platen laten nemen van mijn longen. Ondertussen is er dan ook nog eens bloed getrokken om de leverfunctie te controleren. Als er nu nog 1 iemand in mijn lijf durft te prikken, loop ik leeg, denk ik. Als ik me aan het omkleden ben om weeral zo'n stom schortje aan te trekken voor de foto's, zie ik voor het eerst mijn borst in de spiegel. Ik schrik. Vanuit mijn oogstandpunt zag het er redelijk uit, maar nu ik mijn borst in de spiegel kan zien, zie ik maar 1 ding : ravage De dokter heeft het echt schitterend genaaid, maar de vorm van mijn borst is...onnatuurlijk, lelijk. Het is een bittere pil om te slikken, het doet pijn, letterlijk en figuurlijk.