chemo

Vandaag zijn we nog eens naar de oncologie-afdeling geweest. We werden ontvangen door een sociaal assistente, ook weer een superlief mens. Daar werd alles nog eens doorlopen. Op het einde van het gesprek stelde ze voor om een kijkje te gaan nemen in de ruimte waar de chemo wordt gegeven. Daar zaten 4 oudere vrouwen en een man. Ze lagen daar heel comfortabel in hun zetel, met hun baxter. Ik kreeg een krop in mijn keel, het was weeral confronterend. 1 vrouw droeg een pruik. De anderen hadden hun haar nog, dus die waren waarschijnlijk nog maar pas aan de chemo begonnen. Margareth, de soc. assistente, liet me voorbeeldjes zien van hoe je een sjaaltje mooi om je hoofd kan wikkelen. Het werd me teveel, ik wilde weg. Margareth had het gelukkig door en liet me gaan. Het is weer zo'n slag in je gezicht, ook al weet je wat er je te wachten staat. Maar het is overal waar ik kom bv in de wachtkamer van de chirurg, in de wachtkamer in het ziekenhuis van Bellville, de wachtkamer voor de mammo, in de chemo-ruimte, ik ben overal de jongste, en dat doet eigenlijk best wel pijn. Ik besef ook wel dat er op kanker geen leeftijd staat en dat er jammer genoeg ook kinderen door getroffen worden, maar ik vind 37 toch echt te jong. Soit, het is nu zo, het heeft geen zin om er over te 'kankeren', ik moet er door. Dus ik zal er maar een serieuse lap op geven en de medische wereld laten zien dat die chemo mij niet klein zal krijgen !