De volgende morgen neemt Dominique terug een roze pil en valt terug in een diepe slaap. Niet nu! Niet als de dokter gaat bellen!
We maken hem wakker en maken hem duidelijk dat we niet thuis gaan blijven wachten op het telefoontje, we gaan naar de mall, voor wat afleiding. De dokter heeft mijn gsm nummer, dus ik ben te bereiken.
We vliegen de klerenwinkel Mr. Price binnen, waar Ines haar hartje kan ophalen. We tetteren er volop op los, tot mijn gsm gaat...
We weten hoe laat het is, en zetten ons neer. Het is inderdaad Dr. Marais (de chirurg). "Sorry, I've got bad news, it's cancer".
Vanavond zien we hem om concreter af te spreken.
Terug tranen. Dit kan niet, ik ben 37, ik ben echt te jong hiervoor!
Ik loop naar buiten en bel Ilse, ze kan het niet geloven. Ondertussen zie ik Kathleen, zelfde reactie. Ik moet Britt bellen, ze weet nog van niks, heb haar niks verteld van de mammo's enzo.
Hoe vertel je je zus dat je kanker hebt, als je net je vader begraven hebt? Het wordt een gesprek van vooral ongeloof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten