dinsdag 13 november
Om 12u slepen we ons terug het ziekenhuis in, eerst weer de nodige papierberg invullen.
Ik krijg terug mijn prachtig schortje. De operatie blijkt pas 'ergens tussen 16u en 17u' door te gaan. Fijn, ik mocht eten tot 8u vanochtend, dus de honger begint waanzinnig te knagen.
Dominique ontsnapt even naar Chantal die in de buurt van het ziekenhuis woont. Hij heeft, terecht, genoeg van het ziekenhuis. Ondertussen probeer ik wat te slapen.
Om 15.30u krijg ik mijn zalige slaappil en sms naar Dominique dat het niet lang meer gaat duren.
De anethesist komt een bezoekje brengen, het is niet die knappe van vorige keer, maar ook weer een superlieve.
Het valt ons op dat het enterainment-gehalte tot zwaar onder nul is gezakt nu Ines er niet bij is.
Dominique is ondertussen terug, en niet veel daarna word ik voor de 2de keer in 6 dagen terug naar de operatiekamer gereden. Ik moet nog even wachten, het valt me op dat ik deze keer veel alerter ben dan vorige keer, da's eigenlijk pech, want het maakt me alleen maar zenuwachtiger.
Ik voel de anethesist mijn baxter insteken, hij vraagt of ik nog niet slaperig word, maar ik word niks gewaar, ik zeg hem dat ik niks voel en dat.......zzzzzzzzzzzz.....
Vrij snel daarna word ik wakker in de 'post-operatie ruimte' waar je moet blijven tot je redelijk goed wakker bent. De dokter vraagt of ik pijn heb, en ja, ik sta niet echt te springen van vreugde, dus er wordt morfine bijgespoten. Dank u dokter !
Ik vraag om me terug naar de kamer te brengen want 'mijne man is nogal ongerust'. Mijn smeekbede krijgt niet echt gehoor, en ik moet nog wat wachten.
De verpleegster kon het gezeur uiteindelijk niet meer aan en heeft me teruggebracht. (Slim van haar als ze met mij geen ambras wil!)
De rest van de dag verliep rustig, Dominique is vroeg doorgegaan want ik viel altijd maar terug in slaap, ja echt tof gezelschap ben je niet echt vlak na een operatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten