Dinsdag 30 oktober een afspraak gemaakt met de huisarts. Om 17u trek ik met Ines er naar toe. De dokter onderzoekt mij, en raadt aan om toch maar voor een mammo te gaan, je neemt gewoon geen risico's met zulke zaken.
Woensdag 31 oktober, de dokter belt mij dat ik vanmiddag al voor mijn mammo moet gaan. Vreemd, vorige keer moest ik daar 14 dagen voor wachten, en nu kan ik direct gaan. Begin me toch wat vragen te stellen.
We gaan naar 't ziekenhuis, ik ga voor de mammo, terwijl Dominique in de wachtkamer blijft zitten. Er worden foto's genomen. En nog eens en nog eens. Dit is niet normaal meer. Ik sms naar Dominique dat ik het zaakje niet vertrouw. Op dat moment neemt Dominique Time Magazine, opent het en komt op de bladzijde 'leven met bortskanker'. Een voorteken ?
Ik word naar een andere kamer gebracht, voor een echografie.
Aan mijn rechterborst blijft ze wel heeeel lang onderzoeken, de linker niet zo. "Sweety, sorry, this has to come out".
De aarde zakt weg onder mijn voeten. Ik barst in tranen uit. NEE!! Papa is net 5 maanden geleden gestorven aan kanker, dit kan gewoon niet gebeuren. Ik moet in 1 of andere slechte droom terecht gekomen zijn!
De lieve dokter tracht me te troosten, en haalt Dominique uit de wachtkamer. Ik probeer hem te vertellen wat er aan de hand is, hij kan het moeilijk vatten en belt in paniek onmiddellijk naar de huisarts. Dr. Malan is nog maar net zelf op de hoogte gebracht, dus ze kan uiteraard niet meer uitleg geven.
Ik ga even buiten staan met een assistente en merk dat ik volledig sta te beven. Een glas water gekregen, maar het kan me niet echt kalmeren, ondertussen zie ik dat Dominique nog steeds met de dokter staat te bellen.
We worden onmiddellijk naar een chirurg gebracht. De assistente had me al verwittigd dat het absoluut geen knappe chirurg was, dus dat ik me er niet teveel van moet voorstellen.
Jammer genoeg heeft ze gelijk. Een kleine man, met een veel te dikke buik, zo'n professor Gobelijn-achtig type ;-)
Al snel blijkt hij wel een schat van een mens te zijn. Hij bekijkt de mammo's en voelt aan mijn borst. Hij trekt wat vocht uit mijn borst (is geen aanrader, was heel pijnlijk).
Hij zegt dat hij het zaakje niet vertrouwd, hij is heel rechtuit en dat kunnen we wel apprecieren. Hij belooft me de volgende dag 's ochtends te bellen, met de uitslag.
Ondertussen belt Dominique weer naar de huisarts, hij mag komen om pillen te gaan halen....voor hem.
De roze pillen werken onvoorstelbaar kalmerend, en Dominique valt in een soort van coma. Ondertussen proberen Ines en ik alles op een rijtje te zetten, en vliegen we in het bier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten