Er zijn zo van die dagen dat alles teveel is, en dat de minste tegenslag je tot een niet te stoppen tranendal dwingt. Dat is bij nu al een paar dagen het geval. Tranen, tranen, tranen,...
Daarnet nog was ik bij de oncologe, en toen ze me vroeg hoe het met me was volgde er alleen maar tranen, gesnotter en nog eens tranen... Ze schrok er een beetje van, want ik zit meestal redelijk goed gehumeurd bij haar. Maar ze stelde me gerust en zei dat het de meest normale zaak van de wereld is. Tijdens de chemo hebben m'n hormonen een oorlog moeten voeren, en nu valt alles terug netjes 'op z'n plaats', vandaar dat het een emotionele weerbots teweegbrengt. Ze zei ook dat ik mezelf moest toelaten me zo te voelen. Ze wees me er op dat ik sinds 1 november ik door een regelrechte hel ben gegaan, en dat ik elke dag word geconfronteerd met die rotkanker, maar dan ook echt ELKE dag. Telkens als ik in de spiegel kijk, als ik me uitkleed, de pijn van de bestraling,...Ach, ik klim wel terug uit die verdomde put.
De zon schijnt nu op mijn computer, dat helpt al ! :)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
6 opmerkingen:
Hang in there girl!
maar marfke toch, het is niet meer dan normaal dat je de weerbots krijgt. je hebt dit alles al gedragen als een grote madam, ik ben fier op jou!
Hallo Lieve Marie-France,
Ik begrijp je verdomd goed... en die put, man toch, wat kan die diep zijn. Het rottige is, we vallen steeds terug. Wel, ik ben weer een beetje opgeklommen en leen je daarom even mijn privé-ladder. Meisje klimmen hè, en wat dat geheugen betreft.... wat zei je ook al weer?????
lieve marie-france,
Ik hoorde het net van dominique via facebook. Wat een vervelende harde tijd. Ik wens je alle moed. Alle sterkte van de wereld. Laat de zon schijnen in je hoofd, in je hart! Ik denk aan je! x britt
Pffft...
Telkens als ik in de spiegel kijk, moet ik ook huilen. Telkens als ik me uitkleed, komen de tranen me ook in de ogen (en in de ogen van alle ongelukkigen die op dat moment ook per toeval in dezelfde kamer zijn). Geen reden om je down te voelen dus.
En vergeet niet: op de bodem van menig put zijn vergeten schatten gevonden. Volhouden dus.
David & Marie
Dag sterke madam,
mijn stilte valt niet goed te praten(lees: schrijven) maar wil je me geloven als ik zeg dat ik vaak aan je gedacht heb? Ik had enkel de kracht en moed niet om het jou te laten weten! Het spijt me...
Dat je je slecht voelt, is zeer begrijpelijk. Je bent door de hel gegaan en nu het langzaamaan weer beter met je gaat, komt er ruimte om stil te staan bij hetgeen je overkomen is. Je energie wordt momenteel compleet opgezogen wordt door verdrietige gedachten. Duw die gedachten niet weg en slik je tranen niet weg maar probeer je er seconde per seconde over te zetten! Hoe laat het ook is, welk moment van de dag dan ook, ik zal er altijd voor je zijn, voor een (nu nog) virtuele schouder, traan of een lach...
Heel veel liefs en kop op!!
Sofie
Een reactie posten